ՎԵՊ
Վեպը պատմողական գրական տեսակ է։ Այն արձակ մյուս տեսակներից տարբերվում է իր ծավալով և ներքին ընդգրկումով։ Վեպի մասին «Հայ վեպի պատմություն» գրքի հանձնարարականում (անոտացիա) գրված է, որ «վեպը արվեստի ինտելեկտուալացման ամենաբարձր աստիճանն է»։ Ժանրի միջազգային ռոման անվանումը վերագրվում է 11-12 դարերի եվրոպական միջավայրի բոլոր այն ստեղծագործություններին, որոնք գրվել են ռոմաներեն՝ ի հակադրություն լատինական գրականության։
Ըստ Բելինսկու՝ «մեր ժամանակի էպոսը վեպն է», որն իր մեջ կրում է էպոսի բոլոր հատկանիշները, միայն այն տարբերությամբ, որ վեպում չկան աստվածներ ու կյանքի միֆոլոգիական չափերը, այլ սովորական կյանքն է, քանզի նորագուն արվեստի համար մասնավոր մարդու ճակատագիրն էական է։
Հայ առաջին վեպը «Վերք Հայաստանի»-ն է, հեղինակի բնորոշմամբ՝ պատմական վեպ։ Հայ վիպասանության խոշորագույն ներկայացուցիչներից են Րաֆֆին, Ծերենցը, Պերճ Պռոշյանը, Մուրացանը, Շիրվանզադեն, Նար-Դոսը և ուրիշներ։
Առաջադրանք
Թվարկիր հայ և համաշխարհային գրականության տասը հայտնի վեպերի անուններ՝ իրենց հեղինակներով։
Խ.Աբովյան-«Վերք Հայաստանի»
Ն.Դոս-«Սպանված Աղավնի »
Մուրացան-«Գևորգ Մարզպետունի»
Շիրվանզադե-«Քաոս »
Պ.Պռոշյան-«Սոս եվ Վարդիթեր»
Լ.Տոլստոյ-«Պատերազմ եվ Խաղաղություն >>,<<Աննա Կարենինա»
Հ.Սենկեեվիչ-«Առանց Դավանանքի»,«Յո երթաս»
Գ.Մարկես-«Հարյուր տարվա մենություն»
Ջ.Ջոյսի-«Ուլիս»